تفسير جامع، ج‏7، ص: 347

سورة التكوير

سوره تكوير در مكه نازل شده و بيست و نه آيه و صد و چهارده كلمه و پانصد و سى حرف است‏

 سوره تكوير مشتمل است بر علامات و احوال قيامت و شدايد آن و در قوت و امانت جبرئيل‏

تفسير جامع، ج‏7، ص: 350

 إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ 8-9    و زمانى كه از دختران زنده بگور شده‏

 پرسيده شود آنها بكدام گناه و جرم كشته شدند- طبرسى ذيل آيه فوق از ابن عباس روايت كرده كه مراد قتل آيه بمعناى قطع است و در باره رحم آل محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم وارد شده و مقصود آنست كه از مردم سؤال ميكنند بچه سبب قطع مراوده و صله كرديد با اهل بيت پيغمبر و دليل و شاهد اين معنى آيه. قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏33 شورا      است و اينحديث را ابن شهر آشوب در مناقب از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده است- و در كتاب كامل الزيارات از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده فرمود آيه نازل شده در باره حضرت امام حسين عليه السّلام در كافى از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده فرمود اين آيه نازل شده در باره اقرباء آل محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و هر كس كه در راه ولايت آنها كشته شده و در حديث ديگر فرمود آنحضرت روز قيامت از قاتل محسن فرزند حضرت زهرا عليه السّلام كه در اثر فشار دادن آن مظلومه ميان در نيم سوخته و ديوار سقط و شهيد شده سؤال ميكنند بچه گناه آن طفل را بقتل رساندند

تفسير جامع، ج‏7، ص: 352

در كافى ذيل آيه فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ 15    از ام هانى روايت كرده كه از حضرت باقر عليه السّلام پرسش كردم معناى آيه را فرمود مقصود از خنس امام است كه پنهان ميشود از نظر مردم سال دويست شصت هجرى و منقطع ميشود علم و دانش او از مردم پس از آن ظهور مينمايد و مانند ستاره شهاب كه در شب تاريك درخشنده است ميدرخشد اگر آنزمان را درك نمودى خوشا بحالت و ديدگانت روشن باد

تفسير جامع، ج‏7، ص: 352

محمّد بن عباس ذيل آيه وَ اللَّيْلِ إِذا عَسْعَسَ‏17    از اصبغ بن نباته روايت كرده كه از امير المؤمنين عليه السّلام سؤال نمودم معناى آيه را فرمود خداوند مثل زده آن را براى كسانيكه عدول كردند از صاحبان امر و ائمه‏ايكه خداوند آنها را معين نموده و دعوى ولايت كردند براى خودشان و مقصود از صبح ائمه معصومين است كه نور آنها روشن‏تر از نور صبح است وقتى دميده ميشود

 تفسير جامع، ج‏7، ص: 353

ابى بصير ميگويد از حضرت صادق عليه السّلام سؤال نمودم‏

معناى وَ ما صاحِبُكُمْ بِمَجْنُون‏22  ٍ چيست؟ فرمود يعنى پيغمبر شما در نصب كردن امير المؤمنين عليه السّلام بولايت و خلافت و حجت در ميان مردم هرگز ديوانه نيست و اين كار را از روى ديوانگى انجام نداده بلكه بدستور پروردگار است‏

تفسير جامع، ج‏7، ص: 353

گفتم فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ  26-27   يعنى چه فرمود يعنى كجا فرار ميكنيد از ولايت امير المؤمنين عليه السّلام على ذكريست از براى كسيكه خداوند عهد و ميثاق گرفته است از او بر ولايت آن حضرت و براى جهانيان پنديست‏

تفسير جامع، ج‏7، ص: 353

عرض كردم لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ 28   يعنى چه فرمود هر كس بخواهد راه راست حق پرستى را پيش گيرد بايد استقامت كند و پايدار بماند در ولايت و فرمانبردارى از على و ائمه بعد از آنحضرت‏

تفسير جامع، ج‏7، ص: 354

 عرض كردم‏وَ ما تَشاؤُنَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِينَ 29   يعنى چه فرمود خداوند قرار داده قلوب ائمه را محل اراده خود و هر وقت خداوند چيزى را بخواهد و اراده فرمايد ائمه نيز مى‏خواهند و مشيت بسوى خدا است نه بسوى مردم اينست معانى آيات شريفه، اى ابى بصير،